ÇOCUKLA / BEBEKLE SEYAHAT REHBERİ

Pazar günü saat 08:30 gibi gözümü aralıyorum;       
Sevgilim yanımda yok, araştırınca salonda oturmuş, kalelerini kurtarmaya çalışırken buluyorum kendisini
(iphone unda bir strateji oyunu) nasıl da kaptırmış, ahh ahh nasıl kazanıldı o kaleler bir de bana sorun, saatlerce başından kalkılmadı, gecenin körlerinden sabah aydınlanana kadar mücadele etti sevgilim onlar için, insanın içi cızz ediyor vallahi :) Benim için de çok değerliler; yoğun çabalarım sonucu bazı kalelere metöz ismi bile verildi (isimlerimizin ilk heceleri)

Neyse tabii ilginin bende değil de avuç içi kadar alette toplanmasını kıskandığımdan huysuzluk yapıyorum doğğğruca tekrar yatağa...

Sevgilim; askerlerini nizama, intizama soktuktan sonra geliyor, çörek mi yapsak, sana sucuklu yumurta pişireyim mi... vs evde kahvaltı seçeneklerini sıralıyor, sanırım yüz ifademden bu güzel Pazar gününde kendimi sokağa atmak istediğimi fark ediyor ki son teklifi dayanılmaz geliyor bana; bugün seni Nazar Köy e götüreyim mi!!! (her daim aslında ne istediğimi söylemeden biliyor, içine kadınları anlama çip’i yerleştirmişler sanırım)

Da da daaammm işte beklediğim an, hemen ikiletmeden kalkıp hazırlanıyorum, küçük çocuklar gibi öpücüklere boğduktan sonra tabii ...

Adını çok duydum ama ilk defa gideceğim, ağaçları nazar boncuklarıyla süslemişler , boncuk yapım atölyesi var... vs gibi söylenenler beni heyecanlandırmaya yetiyor :)

Gitmeden önce; arabanın arka koltukları nicedir çocuk kilidinde olduğundan sevgilim  kapıcılık görevinden sıkılmış olacak ki, düzeltmeye karar veriyoruz. (çok severim kurcalamayı...)

Şimdi şöyle bir durum var kilit nerede bilmiyoruz, kapıdaki inip kalkan kısımla oynarken aşağı iniyor kaldır kaldırabilirsen, çocuk kilidini geçtik artık kapı kapanmıyor ..

Ben akıllılık yapıp öndeki kapıya bakıyorum ne şekil olması lazım diye ama o da ne yanlışlıkla oda bozuluyor ve kapanmıyor. Sevgilim belli etmiyor ama başlıcam senin merakına modunda sanki ben ön kapıyı bozmasam öyle tek kapı açık gidecek, 3 ün 5 in lafını mı yapacak bana, ha bir kapı açık kalkmış ha iki ne fark eder di mi ama.

Bozuk suratla eve çıkıyor tornavida almaya, benim o gelmeden acilen bozduğumu düzeltmem lazım yoksa vay halime...

Neyse gelmeden ön kapı tamam, gelince arkaları da o düzeltiyor gayet mutluyuz :) İtiraf da ediyor ben sana söylendim yukarı çıkana kadar diye, gülüşe gülüşe annemle teyzemi de alıyoruz, ekip tamam ...

Daha önce hiç gitmediğimizden navigasyonu ayarlıyoruz, takıldığı yerde de Nurullah tan destek alarak tabii (sağolsun canım arkadaşım, kendisi navigasyon cihazı gibi zaten, her kaybolduğumda arıyorum).

Nazarköy diye değil de kuru dere olarak gösteriyor navigasyon cihazları aklınızda bulunsun (diğer adı kuru dere sonradan nazar köy olmuş )

Aliağa yönünden kısaca tarif etmem gerekirse otobandan Ankara tabelasından çıktıktan sonra sürekli ankara yolunu takip ediyoruz. Bel kahveyi geçince Kemalpaşa tabelaları var.

Kemalpaşa nın içinde kiraz heykelini geçiyoruz, Belediye binasının önünden yolumuza devam. Nazarköy e 8-10 dakika mesafedeyiz . Yolu takip ederek sağda Nazarköy tabelasını görüyoruz, ooo çok mutluyuz.

Girişte arabayı otopark a bırakıyor sevgilim, ben de dalga geçiyorum, “34 Plakalar hep otoparkçı , burası köy; istediğin yere park et ne olacak” diye. Çıkarken trafiği görüp, milletin araçlarıyla yaşadığı rezillikten sonra tüm söylediklerimi yalayıp yutuyorum. Siz siz olun , verin 3 TL yi gitsin, ha bu arada sakın dalga geçmeyin sevgilinizle taş olursunuz vallahi taşşş....

 

Hava süper yürüyerek köye giriyoruz, ezanla karşılıyor nazar köy bizi, cami hemen yanınızda ...

Her evin önünde nazar boncukları asılı, taşlarında, kapısında her yerinde boncuklar.

Meydana geliyoruz, Ali Dayının yörük sofrası diye kahvaltı bahçesini görüyoruz ama biz internetten Nazar (Boncuk) Cafenin iyi olduğunu okumuştuk onu bulmaya kararlıyız.

Meydanı görünce hayal kırıklığı yaşıyoruz, ne nazar boncuğu var ne insan. Anaaaa burası mıymış nazar köy diye için için üzülüyorum, herkes aynı şeyi düşünüyormuş da ayıp olmasın diye birbirimize çaktırmıyormuşuz :)

Biraz daha azmedip yürüyünce gerçek meydana ulaşıyoruz, cıvıl cıvıl , her yerde boncuk standları, kahvaltı edenler, çay içenler. 

Keyfimiz birden yerine geliyor, önce yemek diyerek, Nazar Cafe'ye (Boncuk cafe) oturuyoruz, serpme köy kahvaltısı (kaynamış yumurta, turunç, vişne reçeli , bal, domates, salatalık, zeytin, kçy tereyağı, kuru üzüm-ceviz, peynir) üstüne biz de peynirli yumurta (çok lezizdi), çiğ börek ve gözleme söylüyoruz, misss miss.

İsterseniz yol kenarındaki teyzelerden gözleme de alabilirsiniz. Rica ettim sağolsun kırmadılar sizin için resim çektim :)

Sonra başlıyoruz gezip para harcamaya, para demişken aklınızda bulunsun burada kredi kartı geçmiyor, tedarikli gidin, ne kahvaltı salonunda (ki fiyat olarak pek de ucuz sayılmaz), ne de standlarda. Bizim gibi tüm parayı kahvaltıya bırakıp, alışverişin sonlarına geldiğinizde 3 – 5 TL nin hesabını yapmayın diye söylüyorum.

Boncuk yapım atölyesine giriyoruz, flaşlı resim çekmek yasak. Yazın sıcaktan içeride durulacak gibi olmaz sanırım. 

Ortada ateş var, etrafına ustalar yerleşmiş, boncuk camlarını ateşe sokup eritiyorlar sonra çıkarıp ezip üst rengi koyuyorlar, hoop tekrar ateşe, çıkar yeni rengi koy. 

Dışarı çıkarıp biraz soğutup kenardaki boşluğa atıyorlar. Ama böyle anlattığıma bakmayın o kadar hızlılar ki takip etmek imkansız. Üzerinize sürekli is ve kurum bulaşıyor çünkü havada uçuşuyorlar, benim beyaz çantam bayağı kara oldu. Millet elini yüzüne sürünce apaçilere döndü :) 

İlginç bir tecrübe oldu bizim için. Çıkışta yaptıkları boncuklar satılıyor, annem 5 adedini 1 TL ye almanın mutluluğu içinde .

Standlarda o kadar güzel şeyler var ki , teyzem camdan yapılmış beyaz çok tatlı bir kolye, annem pantolonuma uysun diye kırmızı bileklik, , sevgilim de mavi boncuklardan yapılmış bileklik-kolye seti hediyeleri ile topluca gönlümü fethediyorlar :)

Keyifle tek tek standları geziyoruz, herkesin Aliağa dan bir tanıdığı mutlaka çıkıyor, sevgilim kahvaltıda yediği ve tadını unutamadığı ev yapımı reçellerden alıyor. 

Hediye faslı da bittikten sonra artık yola koyulma vakti diye düşünüp , bu güzel köye tekrar gelmek için sözleşip arabamıza gidiyoruz.

Kemalpaşa Belediyesini tebrik etmek istiyorum, burayı turistik bir yer haline getirdiği, ev hanımlarına bile para kazanabilme imkanı sağladığı için. Tek garipsediğim konu, meydandaki Atatürk heykeline yeterince özen gösterilmemiş olması. “Köylü milletin efendisidir” cümlesinin bile bir sürü harfi eksik, kopan fayansların yerine farklı fayanslarla yama yapılmış, bence böyle güzel ve keyifli bir yere yakışmayan bir görüntü.

Otopark tan bile manzara süper, dağların arasında kalmış bu köy bize çok huzurlu geldi...

Ardından Urla da alıyoruz soluğu, pazarında dolaştıktan sonra, her zaman sevgilimin aldığı çiçekleri bu defa teyzem Metin e hediye ediyor, çok mutlu oldular gezimizden, nasıl teşekkür etsek diye düşünüp duruyorlar :)

Sonra ver elini Denizaltı Cafe, açık hava da hiç yer yok diye içeride oturuyoruz ama içime sinmiyor, deniz kenarında dolaşırken bir masa boşalıyor ben cuuuppp atlıyorum tabii. Bir anda bir sürü insan geliyor, sessizce garson a “o tek kişi oturuyor, kalksın biz oturalım" gibi birşeyler söylüyorlar. Hemen cevaplarını veriyorum 4 kişiyiz diye ama ne annemleri görebiliyorum ne de sevgilimin şarjı bitmiş telefonuna ulaşabiliyorum. Öyle sap gibi tek başıma gelip beni bulmalarını beklemekle meşgulüm :)

Neyse ki yetişiyorlar imdadıma da keyifli keyifli oturuyoruz masamızda. Gitmeden balık yiyelim diyoruz ama kahvaltının etkileri hala sürmekte, boş bir nokta bile yok midemizde.

Sahilinde turlayıp, karaşimşeğimizle yola çıkıyoruz.

Çok keyifli bir gezi oluyor hepimiz için, Urla zaten her daim huzurlu bir yer ama gidip görmediyseniz mutlaka Nazar Köy ü de tavsiye ediyorum.

Hepimize keyifli geziler dilerim...


İlginizi çekebilecek diğer yazılar;

Bodrum gezisi için tıklayın!
Beyrut gezisi için tıklayın!
Dalyan-İztuzu gezisi için tıklayın!
Akçay gezisi için tıklayın!
Tire-Kaplan gezisi için tıklayın!

Tüm gezi yazıları için tıklayın!

Maldivler hakkında herşey; tıklayın!